استاد قرائتی:
در ركوع و سجود، با گفتن «سبحان اللَّه» يا «سبحان ربّى الاعلى و بحمده» يا «سبحان ربّى العظيم و بحمده» خداوند را تسبيح مىكنيم.
بگذار لااقل از ذرّات خاك، شن، جمادات، گياهان و ستارگان عقب نباشيم. اگر به گفته قرآن همه چيز در حال تسبيح است چرا ما نباشيم؟! «يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْض ؛ جمعه،1»
تسبيح گوى او نه بنى آدمند و بس هر بلبلى كه زمزمه بر شاخسار كرد.
ذرات هستى، تسبيح خدا مىیکنند گرچه به گفته قرآن ما تسبيح آنها را نمیفهميم. در قرآن میخوانيم كه هُدهُد نزد سليمان آمد و از خورشيد پرستى مردم منطقهاى كه رهبرى آنها را زنى به عهده داشت ناله كرد! اگر هُدهُد توحيد و شرك را مىیفهمد و بدى آن را درك میكند و زن و مرد را تشخيص میدهد و گزارش آن را به حضرت سليمان میدهد، چه مانعى دارد سبحان اللَّه هم بگويد؟مگر قرآن نمیگويد: مورچهاى به باقى مورچگان گفت: به لانههاى خود برويد كه اين سليمان و لشكر او هستند كه شما را ناآگاه پايمال مىكنند. چه مانعى دارد مورچهاى كه نام افراد را مىیداند سبحان اللَّه هم بگويد.
آخرین نظرات